Może nieuprawnione, ale oglądając ten film miałem od samego początku dziwne skojarzenia.
Po pierwsze duet: Kobayashi-Nakadai lub Nakadai-Kobayashi i związany z nim film „Harakiri”, po drugie w 2012 roku minęła pięćdziesiąta rocznica od czasu nakręcenia tego arcydzieła i po trzecie reżyserami obu filmów są ludzie o tym samym nazwisku i gra ten sam aktor.
Może to wszystko moja teoria spiskowa?
Ale dla mnie film „Japońska tragedia” w jakiś sposób nawiązuje do dawnej tradycji samurajskiej, dzisiaj zapomnianej i nieprzystającej do współczesnego świata. Bo ani zachowanie syna nie posiada znamion odwagi młodego samuraja ze starego filmu, który stawia na szali swoje życie podejmując próbę ratunku dziecka i rodziny. Współczesny młody to słabeusz, który w momencie próby, ucieka i zaszywa się daleko od swojej żony i dziecka.
A stary samuraj, który w filmie Masaki Kobayashiego przybywa na dwór, aby też popełnić seppuku i pomścić jak się okazuje śmierć męża swojej córki, też do pewnego stopnia jest wzorem dla postaci granej współcześnie przez Nakadai. Współczesny ojciec to pijaczek, który dla syna nie może być wzorem. Nie szanuje żony i rodziny. Współczesny despota. Aż do momentu kiedy rozpoczyna się rodzinna tragedia. Fujio wtedy dostrzega jak w soczewce swoje postępowanie, błędy popełnione i dopiero wtedy widzi jak sprzeniewierzył się dawnej tradycji japońskiej. Widzi swoją współwinę w postępowaniu syna. I podejmuje ważną decyzję.
Ważny film stawiający fundamentalne pytania o rolę współczesnego mężczyzny w rodzinie.
I czy honor musi aż tak być zepchnięty na margines i zastąpiony nieodpowiedzialnością? Bo konsekwencje mogą być duże.
Piękny film, też czarno-biały jak "Harakiri".